Idea Słowińskiego Parku Narodowego, nazwanego wstępnie "Kaszubskim", zrodziła się we wrześniu 1945 r. podczas pierwszego po wojnie zjazdu Państwowej Rady Ochrony Przyrody.
Autorem projektu był prof. Władysław Szafer, a jednym z gorących rzeczników pomysłu - prof. Adam Wodziczko, który w ciągu roku zgromadził niezbędną dokumentację naukową.

Plan przestrzennego zagospodarowania terenów przylegających do projektowanego parku gotów był jednak dopiero w połowie 1959 r.
Wtedy też zaproponowano obecną nazwę wywodzącą się od kaszubskiego plemienia Słowińców zamieszkujących dawniej te tereny.
Ostatecznie Słowiński Park Narodowy został powołany 1.01.1967 r., jako jedenasty z kolei i trzeci pod względem wielkości (18247 ha) park narodowy w Polsce.

Jest to jeden z 23 parków narodowych w Polsce. Leży w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, morenę czołową z najwyższą kulminacją 115 m n.p.m. na wzgórzu Rowokół oraz szereg jezior: Łebsko (71,4 km2), Gardno (24,5 km2), Jezioro Smołdzińskie (43 ha), Dołgie Wielkie (156 ha) i Dołgie Małe (6,3 ha).

Osobliwością jezior przymorskich są okresowe wlewy wody morskiej podczas silnych sztormów. Dopływ słonej wody umożliwia zasiedlanie tych terenów dość licznym słonoroślom. Przez teren parku przepływa 7 rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe.

W 1977 roku został włączony przez UNESCO do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 r. wpisany na listę terenów chronionych Konwencją Ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym.
Charakterystycznymi elementami Parku są przymorskie jeziora, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy, a przede wszystkim wydmowy pas mierzei z ruchomymi wydmami.